เรื่องดี ๆ ของคนดี ๆ
ประสาร มฤคพิทักษ์ เรียบเรียง
สำนักพิมพ์ อมรินทร์ ธันวาคม 2547

     ไทยเรามีคำพังเพยอยู่ว่า “กรุงศรีอยุธยาไม่สิ้นคนดี” ซึ่งมีความหมายว่า เมืองไทยมีคนดีอยู่มาก หากบ้านเมืองคับขันเมื่อใดคนดีเหล่านั้น
ก็จะกู้ชาติบ้านเมืองให้รอดพ้นจากหายนภัยได้เสมอ นี่เราก็เพิ่งผ่านการเลือกตั้งปี 2548 มาหมาด ๆ ก่อนการเลือกตั้ง สื่อต่าง ๆ ก็พยายาม
ประชาสัมพันธ์ให้ผู้มีสิทธิ์ออกเสียงเลือกตั้งทั้งหลายไปช่วยกันเลือกคนดีเข้าสภา เมื่อเลือกตั้งผ่านพ้นจนประกาศผลไปแล้วผมก็หวังว่า
ผู้ที่เราได้เลือกนั้นคงจะเป็นคนดีเหมือนที่พวกเราไว้วางใจ

    ว่าแต่ว่าคนดีเป็นอย่างไร หน้าตาอย่างไร คิดอ่านอย่างไร และมีพฤติกรรมอย่างไร
   คำตอบเหล่านี้ล้วนยากที่จะตอบ ถึงแม้ว่าไทยเราอีกเช่นกันจะมีคติว่า “คบคนให้ดูหน้า” แต่เวลานี้เราก็เชื่อถือหน้าตากันไม่ได้เสียแล้ว
   อย่างไรก็ตาม หนังสือเล่มนี้อาจจะเป็นคำตอบได้บ้างเพราะเป็นหนังสือที่รวมเรื่องดี ๆ ของคนดี ๆ ของไทยเอาไว้ถึง 15 คน อาทิ
ป๋วย อึ๊งภากรณ์ เขียน ธีระวิทย์ สุลักษณ์ ศิวรักษ์ คำสิงห์ ศรีนอก วิบูลย์ เข็มเฉลิม ฯลฯ

    แนวทางที่คุณประสารใช้ในการเขียนเรื่องราวของคนดี ๆ แต่ละคนนั้นก็น่าสนใจอย่างยิ่ง เพราะไม่ได้เขียนทื่อ ๆ แบบสารคดีชีวประวัติ และไม่ได้เขียนแห้ง ๆ แบบการสัมภาษณ์ แต่เป็นการเขียนที่ผสมผสานไปทั้งประสบการณ์ส่วนตัว ประสบการณ์ของมิตรสหาย และ จากเรื่องราวที่มีการบันทึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษร โดยนำเรื่องเหล่านี้มาผนึกกันอย่างลงตัว ทำให้อ่านได้อย่างเพลิดเพลิน และได้ความคิดดี ๆ อีกหลายเรื่อง

    อย่างที่เกริ่นไว้แต่ต้น เมืองไทยยังมีคนดีอีกมาก แต่ปัญหาก็คือเราไม่ค่อยรู้จักว่าเขาดีอย่างไร หรือมีนิสัยใจคอดีหรือไม่อย่างไร เมื่อไม่รู้ เราก็เลยไม่ได้ยกย่องพวกเขาเท่าที่ควร ผลที่ตามมาอีกต่อหนึ่งก็คือ เยาวชนไทยจึงไม่มีคนดีให้ยึดถือเป็นแบบอย่าง เวลานี้คงจะต้องยอมรับกันว่า เด็กไทยประพฤติตนตามอย่างดาราโทรทัศน์กันเป็นส่วนใหญ่ ไม่ว่าจะในเรื่องการแต่งตัว การพูด แม้แต่ในด้านกิริยาท่าทาง และการใช้ชีวิต ข้างสื่อมวลชนเองก็ชอบที่จะนำเรื่องของดารามาพาดเป็นข่าวใหญ่ เพราะเห็นว่าจะทำให้ขายข่าวได้ สื่อทุกรายอ้างอิสรภาพในการเสนอข่าว โดยไม่มีสื่อรายใดคิดถึงผลกระทบของการเสนอข่าวต่ออนาคตของประเทศ