 |
|
|
|
|
 |
|
พหุปัญญาในห้องเรียน คนโดยทั่วไปมีความฉลาดและความสามารถแตกต่างกัน อมาดิอุส โมสาร์ทสามารถประพันธ์เพลงได้ตั้งแต่อายุยังน้อยมาก ไทเกอร์ วูดส์ หรือเสือน้อยนั้นเพียงแค่ย่างเข้าวัยหนุ่มก็ชนะเลิศกอล์ฟรายการใหญ่ของโลกเสียแล้ว นอกจากนั้นเรายังอาจจะได้ยินได้ฟังเรื่องของ นอร์เบิร์ต ไวน์เนอร์ ศาสตราจารย์คณิตศาสตร์ แห่งสถาบันเอ็มไอที ผู้เป็น child prodigy เนื่องจากจบปริญญาเอกจากฮาร์เวิร์ดเมื่ออายุเพียง 19 เท่านั้น นอกจากนี้ยังมีเด็กปัญญาเลิศอื่นๆ อีกหลายคนที่จบปริญญาเอกในวัยรุ่น แม้เด็กไทยก็มีข่าวลงหนังสือพิมพ์ด้วยเหมือนกัน โมสาร์ท และ วูดส์ ไม่ได้จบปริญญาเอกเหมือนไวน์เนอร์ ดังนั้นเราจึงอาจคิดว่าทั้งคู่คงจะไม่ได้มีปัญญาเอกอุเหมือนไวน์เนอร์ นั่นเป็นเพราะเราคิดกันเองว่าปัญญาของมนุษย์มีอย่างเดียวคือ ปัญญาในด้านการศึกษาวิชาการต่างๆ แต่อันที่จริงแล้ว โธมัส อาร์มสตรอง กำลังบอกเราว่าไม่จริง มนุษย์มีปัญญาในด้านต่างๆ อีกหลายด้าน และที่สำคัญที่เราควรสนใจก็คือปัญญาที่ต่างกันอยู่ 7 ด้าน ผู้ที่เสนอแนวคิดว่ามนุษย์ทั่วไปมีปัญญาที่ต่างกันหลายด้านก็คือ เฮาวาร์ด การ์ดเนอร์ ซึ่งกล่าวว่า "เป็นเรื่องสำคัญอย่างยิ่งยวดที่เราควรรู้จักและส่งเสริมความฉลาดนานาชนิดของมนุษย์ ที่มนุษย์มีความแตกต่างกันก็เพราะเรามีความสามารถ ฉลาด แตกต่างกัน ถ้าเรายอมรับเช่นนี้แล้ว เราจะสามารถแก้ปัญหาที่เราประสบในโลกนี้ได้มากขึ้น" การ์ดเนอร์เรียกทฤษฎีของเขาว่า ทฤษฎีพหุปัญญา (Theory of Multiple Intelligence) และได้ระบุความสามารถหรือปัญญาของมนุษย์ออกเป็น 7 ด้านดังนี้
อันที่จริงแล้ว เนื้อหาของหนังสือเล่มนี้เกี่ยวข้องกับการประยุกต์ทฤษฎีพหุปัญญาในด้านการเรียน ในเรื่องนี้อาร์มสตรองเห็นว่าหากนักเรียนแต่ละคนได้รับการพัฒนาปัญญาความสามารถในด้านที่ตนถนัดแล้ว ความสามารถนั้นก็จะโดดเด่นขึ้น เรื่องสำคัญอย่างแรกก็คือครูอาจารย์จะต้องรู้ว่านักเรียนของตนนั้นมีปัญญาด้านใด ในเรื่องนี้อาร์มสตรองก็มีแบบสำรวจพหุปัญญาของนักเรียนมาให้ครูได้นำไปใช้ด้วยเหมือนกัน เมื่อรู้ว่านักเรียนในชั้นมีพหุปัญญาด้านใดมาก ด้านใดน้อย แล้ว ต่อไปก็เป็นเรื่องง่ายที่ครูอาจารย์จะเตรียมการสอนให้เหมาะกับปัญญาความสามารถของนักเรียน การกำหนดยุทธวิธีในการสอน การจัดสร้างสิ่งแวดล้อมให้เหมาะสมในโรงเรียน ไปจนถึงการให้นักเรียนจัดทำแฟ้มผลงานให้เหมาะสมกับความสามารถของตน ผมไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านการสอนหนังสือเด็กนักเรียน ครั้งเดียวที่ผมเคยสอนระดับปริญญาตรีที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งนั้นนับเป็นความล้มเหลวโดยสิ้นเชิง แต่เมื่ออ่านหนังสือเล่มนี้แล้ว ผมมีความรู้สึกว่าหากผมกลับไปสอนวิชาเดิมใหม่ ผมน่าจะทำได้ดีกว่า ทั้งนี้เพราะผมเริ่มเข้าใจความสามารถในด้านต่างๆ ของมนุษย์มากขึ้น โดยแต่ก่อนนี้ผมคิดแต่เพียงว่า คนเรามีสองกลุ่มเท่านั้น คือกลุ่มที่จะเรียนรู้เรื่องคอมพิวเตอร์ได้ กับกลุ่มที่เรียนรู้เรื่องคอมพิวเตอร์ไม่ได้ ดังนั้นการสอนของผมจึงไม่ได้มุ่งที่จะยกระดับความรู้ของกลุ่มที่ไม่รู้เรื่องคอมพิวเตอร์เลย ผมขอเสนอแนะให้อาจารย์ทั้งหลายได้มีโอกาสอ่านหนังสือเล่มนี้ แต่ปัญหาก็คือหนังสือเล่มนี้พิมพ์ค่อนข้างจำกัดมากคือ 8,500 เล่ม อีกทั้งไม่มีวางจำหน่ายด้วย ใครสนใจคงจะต้องติดต่อขอมาที่ศูนย์พัฒนาหนังสือ กรมวิชาการเอาเอง
|
