สวัสดีครับ

                เดือนนี้ผมมาพบกับมิตรสหายทางเว็บนี้ล่าช้ากว่าปกติ   ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะระหว่างปลายเดือนมีนาคมถึงต้นเมษายนนี้มีงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติ  ผมก็เลยไปใช้เวลาเดินดูหนังสือในงานเสียเป็นส่วนใหญ่  ทำให้ไม่มีเวลานั่งเขียนหรือรวบรวมเนื้อหามาลงในเว็บให้เพื่อน ๆ ได้อ่านกัน  งานสัปดาห์หนังสือแต่ละครั้งเป็นงานใหญ่และนานร่วมสิบวัน  มากกว่างานแสดงสินค้าอื่น ๆ สองสามเท่า  แต่กระนั้นก็ไม่มีเวลาจะเดินดูได้หมด  เป็นเรื่องน่ายินดีครับที่มีผู้เขียนหนังสือมากขึ้น   การเขียนก็มีคุณภาพและน่าอ่านมากขึ้น   สำนักพิมพ์ก็พิมพ์หนังสือกันมากขึ้น ดีไปหมดแหละครับ  ยกเว้นแต่เพียงว่าราคาหนังสือนั้นโหดไปหน่อย   หนังสือเล่มปกอ่อนเล่มเล็ก ๆ ราคาเกินร้อยบาท  นอกจากนั้นการลดราคาก็ยังไม่มากเหมือนเมื่อก่อน  สมัยแรก ๆ ที่จัดงานหนังสือนั้นเขาจัดกันที่ลานบริเวณโรงละครแห่งชาติครับ  เอาโต๊ะวางแล้วก็เอาหนังสือมาตั้ง ๆ บนโต๊ะนั้นแหละ  ราคาก็ลดกันสุด ๆ ถึง 50%  แต่พอมาจัดในพื้นที่ซึ่งต้องเสียเงินค่าเช่าแพง   การลดราคาก็เลยลดไม่ได้มากนัก   มางานหนังสืออย่างนี้ผมรีบมาก่อนที่เขาจะเปิดให้เข้าไปซื้อหนังสือครับ   ความจริงช่วงเช้าเขาก็มีการอภิปรายหรือพูดคุยกันแล้ว  มีคนมานั่งฟังเต็มทุกแถว  แต่พอได้เวลาเปิดให้เข้าไปซื้อหนังสือ  คนที่นั่งฟังอยู่ก็ลุกไปเสียตั้งกว่าครึ่ง  เรียกว่ามานั่งฟังรอเวลามากกว่าจะสนใจฟังจริง ๆ  หลังจากนั้นพอเลยเที่ยงคนเข้ามากันมากขึ้นผมก็ล่าถอยกลับบ้านพร้อมกับหนังสือหอบใหญ่   คนแน่น ๆ อย่างนี้เลือกซื้อหนังสือไม่สนุกเสียแล้วครับ เพราะยืนเกะกะกันไปหมด  คนนั้นบังทางนี้ คนนี้บังทางนั้น หรือคนนั้นจะแทรกเข้ามาทางนี้  ผมไม่ค่อยชอบเดินหรืออยู่ในที่ที่มีคนมาก ๆ ดังนั้นพอเห็นคนมามากแล้วผมก็กลับทั้ง ๆ ที่ยังดูหนังสือไม่ครบทุกร้าน

                แม้ว่าอากาศเดือนเมษายนจะร้อน  แต่ก็เป็นช่วงที่ต้นไม้ใหญ่ริมถนนหลายสายกำลังออกดอกบานสะพรั่ง  ต้นคูนในบ้านของผมกำลังมีดอกสีเหลืองสดห้อยระย้า  เลยออกไปริมถนนนครไชยศรี  ต้นตะแบกกำลังออกดอกสีม่วง  และต้นทาบูเบยากำลังมีดอกสีชมพูซีดบานเต็มต้น  เสียอย่างเดียวว่าดอกของมันไม่อยู่ทน  พากันร่วงหล่นลงมากลาดเกลื่อนถนนไปหมด  พนักงานดูแลรักษาความสะอาดได้แต่แหงนมองดอกที่กำลังหล่นลงมาอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะตั้งหน้าตั้งตากวาดดอกใส่ถังเขียวที่ลากมาด้วย

                ในช่วงเวลาที่ผ่านมามีเรื่องน่าสนใจเกิดขึ้นเป็นระยะ ๆ   เรื่องที่น่าวิตกมากที่สุดก็เห็นจะเป็นเหตุการณ์ทางภาคใต้ที่ยังมองไม่เห็นทางแก้ไข   ผู้ก่อการร้ายเองก็ไม่มีใครประกาศว่าใครเป็นคนทำ  ดังนั้นคนไทยส่วนใหญ่จึงมืดมน  ไม่รู้ว่าอะไรคือสาเหตุของการก่อร้าย  ไม่รู้ว่าผู้ก่อการร้ายต้องการอะไร  หรือเรียกร้องอะไร  และมองไม่ออกว่าเรื่องจะไปจบลงที่ไหน   ที่กล่าวว่าคนไทยส่วนใหญ่  ก็เพราะผมคิดเอาง่าย ๆ ว่า  รัฐบาลเองก็อาจจะทราบว่าใครเป็นคนอยู่เบื้องหลัง  แต่อาจจะพูดไม่ออก  เพราะยังจับไม่มั่นคั้นไม่ตาย   อย่างไรก็ตามผมรู้อยู่อย่างหนึ่งว่า  ถึงจะมีไอซีทีที่ล้ำเลิศแค่ไหนก็คงไม่สามารถนำมาช่วยแก้ปัญหานี้ได้

                เมื่อกลางเดือนมีนาคม  ผมไปช่วยงานสัมมนาเชิงปฏิบัติการหลักสูตร Mini Master of Software Engineering  ของมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์   หลักสูตรนี้พยายามสร้างบุคลากรที่มีความสามารถในการพัฒนาซอฟต์แวร์อย่างเป็นระบบโดยใช้หลักการ CMM  หลังจากนั้นได้สองวันผมก็ไปบรรยายเรื่อง Transition to CMMI ที่ ซอฟต์แวร์พาร์ก  โดยเล่าว่าผู้ที่ได้รับการรับรอง CMM แล้วจะเปลี่ยนมาเป็นการใช้มาตรฐาน CMMI ได้อย่างไร   ผมได้นำเอาแฟ้มนำเสนอเรื่องนี้มาให้ท่านศึกษาในที่นี้ด้วยแล้ว 

                อีกแห่งหนึ่งที่ผมไปบรรยายก็คืองานไอทีของมหาวิทยาลัยศรีปทุม ที่วิทยาเขตชลบุรี  ผมไปพูดเรื่องเกี่ยวกับ  “บทบาทของ CIO”  เนื้อหาเป็นอย่างไรได้นำแฟ้มนำเสนอมาให้อ่านด้วยแล้วเช่นกัน

                เมื่อวันที่ 31 มีนาคม  ผมไปงานวันครบรอบ 70 ปี ของ ราชบัณฑิตยสถาน  ซึ่งตอนเช้ามีงานทำบุญเลี้ยงพระ  ตอนบ่ายได้ย้ายไปจัดปาฐกถาและการอภิปรายที่ห้องประชุมของกระทรวงต่างประเทศถนนศรีอยุธยา   องค์ปาฐกก็คือ ฯพณฯ พลเอก เปรม ติณสูลานนท์ รัฐบุรุษ  ท่านมาแสดงปาฐกถาเรื่องการเป็นไทยด้วยจิตวิญญาณ   ส่วนตอนบ่ายเป็นการอภิปรายเรื่องเกี่ยวกับพจนานุกรมไทย ราชบัณฑิตยสถาน ฉบับ พ.ศ. 2542  ซึ่งเพิ่งออกจำหน่ายเมื่อปี 2546  การที่ไม่ได้ใช้ชื่อปีให้ตรงกับปีที่พิมพ์เสร็จก็เพราะเป็นฉบับที่จัดทำขึ้นเพื่อเฉลิมฉลองในโอกาสที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงเจริญพระชนมายุครบ 6 รอบนั่นเอง   เรื่องเกี่ยวกับราชบัณฑิตยสถานนั้นยังมีผู้เข้าใจผิดกันอยู่อีกมาก  ดังนั้น  ในโอกาสนี้ผมจึงขอเสนอบทความเรื่อง ความเข้าใจผิดเกี่ยวกับราชบัณฑิตยสถานให้อ่านกัน แต่ต้องบอกก่อนนะครับว่านี่เป็นเรื่องที่มาจากความเห็นของผมเอง  ไม่ใช่เป็นความเห็นของราชบัณฑิตยสถานแต่อย่างใด

                ในตอนนี้ผมได้นำแฟ้มนำเสนอที่ผมทำขึ้นเป็นบทเรียนวิชา การจัดการศูนย์คอมพิวเตอร์มาเพิ่มเติมให้อีกหลายบท   ใครสนใจก็พลิกไปอ่านได้   พูดถึงวิชานี้ขออธิบายสักนิดหน่อยว่า นักศึกษาที่มาเรียนนั้นส่วนมากไม่ใช่ผู้ที่ทำงานด้านคอมพิวเตอร์ และเขียนโปรแกรมไม่เป็น  บางคนไม่เคยใช้คอมพิวเตอร์ด้วยซ้ำไป   ดังนั้นเนื้อหาจึงไม่ได้ลงรายเอียดในด้านเทคนิคเลย  แต่หนักไปทางด้านการจัดการเสียมากกว่า

                แม้ว่าผมจะไปกวาดหนังสือมาจากงานหนังสือหลายสิบเล่ม  และอ่านไปแล้วหลายเล่ม  แต่ก็ยังไม่มีเวลาที่จะเขียนแนะนำในคราวนี้   แต่ได้นำเอาแฟ้มนำเสนอ และเรื่องที่เคยเขียนไว้มาปรับปรุงลงไว้ให้ท่านอ่านเล่นก่อน   รวมทั้งได้เขียนเรื่องหลักการเรียนเพื่อให้เป็นแนวทางสำหรับนักเรียนนักศึกษาใช้ก่อนที่จะเปิดภาคเรียนของปีการศึกษาหน้า     สำหรับวันนี้ขอแค่นี้ก่อนครับ

พบกันในนะครับ
สวัสดีครับ
ครรชิต มาลัยวงศ์
10 เมษายน 2004